Fraude bij betaaldienstverlening

Online fraude wordt door het ministerie van Justitie en Veiligheid aangeduid als een 'groeiend maatschappelijk probleem'2 en fraude bij betaaldienstverlening komt regelmatig voor bij alle (groot)banken in Nederland. De vraag wie juridisch gehouden is om de schade van fraude bij betaaldienstverlening te dragen, is daarmee ook veelvuldig aan zowel de civiele rechter als het Klachteninstituut Financiële Dienstverlening (Kifid) voorgelegd. Ter illustratie: de commissies van het Kifid deden in de periode vanaf 1 januari 2020 tot ultimo augustus 2024 uitspraak in 306 zaken van consumenten die hun bank aanspraken tot vergoeding van geleden schade door fraude met hun betaalinstrument. Overigens werd slechts in 10 van deze zaken de vordering van de consument toegewezen.3

Cijfers van de Nederlandse Vereniging van Banken (NVB) laten zien dat de maatregelen die banken nemen om schade met afgegeven of gestolen bankpassen te voorkomen stee...

Verder in dit artikel:

1. Inleiding

2. Aansprakelijkheid bij betaaldienstverlening

2.1. Toegestane en niet-toegestane betalingstransacties

2.2. Verschillende vormen van fraude

2.2.1. Bankhelpdeskfraude

2.2.2. Phishing

2.2.3. Spoofing

3. Een exclusief aansprakelijkheidsregime

4. Bewijslast

5. Uitzondering bij frauduleus handelen en grove nalatigheid

5.1. Verzwaarde stelplicht van de klant

5.2. Grove nalatigheid

5.2.1. Wanneer wel grof nalatig

5.2.2. Wanneer niet grof nalatig

5.3. Beperking aansprakelijkheid klant ondanks grove nalatigheid

6. Zorgplicht van de bank bij fraude

6.1. Geen wettelijke plicht tot monitoring ter voorkoming van fraude

6.2. Zorgplicht houdt geen algemene monitoringsplicht in

7. Vrijwillige vergoeding: coulance

8. Korte blik vooruit: PSD3/PSR