IFRS 9: Betere verslaggeving voor banken? Een kritische analyse

1. Introductie

Toen de G7 in 2009 bijeenkwam om de oorzaken van de bankencrisis te bespreken, werd ferme taal gesproken. Dit mocht nooit meer plaatsvinden. Er werd alom geconcludeerd dat banken onvoldoende financiële buffers hadden, waarbij ook gewezen werd naar de accountingregels: fair value
accounting leidt to excessen en voorzieningen voor kredietverliezen waren te laag en werden te laat getroffen (‘too little, too late’). De oproep van de politiek was om daar wat aan te doen. Na lang studeren kwam de International Accounting Standards Board (IASB) uiteindelijk in 2014 met een geheel nieuwe standaard voor financiële instrumenten: IFRS 9. Het oorspronkelijke doel om tezamen met de US standard setter te komen tot één wereldwijde verslaggevingsstandaard is niet gerealiseerd. Wel wordt in beide standaarden, zij het op verschillende wijze, een nieuw concept voor het verantwoorden van kredietverliezen voor financiële activa geïntroduceerd: het ‘expected credit loss’ ...

Verder in dit artikel:

1. Introductie

2. Wat hebben we gekregen?

2.1. Wijzigingen in de verwerking van rentedragende financiële activa

2.2. Wijzigingen in de verwerking van niet-rentedragende financiële activa - aandelenbeleggingen

2.3. Reële waarde wijzigingen van eigen verplichtingen

2.4. Eén uniform impairment model

3. De belangrijkste wijziging: van ‘incurred losses’ naar ‘expected losses’

4. Beoordeling van het ECL-model

5. Evaluatie