Een informatieplicht voor redders in nood?
Rob van Esch
In de kranten wordt regelmatig bericht over de gebeurtenissen rond Easy Life. Easy Life biedt
een financieel product aan dat als volgt is geconstrueerd. Beleggers leggen geld in. Hiervan
worden Amerikaanse levensverzekeringen gekocht en de premies van deze verzekeringen
betaald. Bij overlijden van degene op wiens leven de verzekering is gesloten, keert de verzekeraar
uit aan Easy Life. Uit die uitkeringen worden de beleggers voldaan. Het lijkt allemaal
simpel. Maar helaas. De leiding van dit Helmondse
Artikel kopen € 79,00 excl. BTW
In plaats van abonneren kunt u dit artikel ook afzonderlijk kopen.
bedrijf wordt ervan verdacht gelden van
beleggers te hebben aangewend voor privé-uitgaven. Doordat de minimale inleg € 50 000
was, kon Easy Life het product aanbieden zonder vergunning van de AFM.
Inmiddels hebben tenminste twee advocatenkantoren zich gemeld als belangenbehartiger van
de gedupeerden. Zij zoeken de publiciteit en proberen zo veel mogelijk beleggers aan zich te
binden. Tegen betaling zijn zij bereid om te redden wat er te redden valt. De tarieven
verschillen. Het ene advocatenkantoor vraagt een eerste betaling van € 1600 en 7,5% succesvergoeding.
Het andere kantoor vraagt voor het oprichten van een stichting € 399. In het
Eindhovens Dagblad van 18 september jl. las ik een verslag van een bijeenkomst, georganiseerd
door een van deze advocatenkantoren. Tweehonderd mensen waren daarbij aanwezig.
Ik citeer uit dit verslag: ‘Een van de gedupeerden vroeg zich af wat het advocatenkantoor doet
voor de vierhonderd euro (0,8 procent van de minimum-inleg). X (de naam van de advocaat
zal ik niet noemen) meldde een stichting te willen oprichten die de belangen van gedupeerden
gaat waarnemen. “Als weinig mensen zich aanmelden, kan ik uiteraard maar kort werken”.’
In het Eindhovens Dagblad van 19 september wordt gemeld dat het andere advocatenkantoor
een besloten bijeenkomst organiseert. Uit dit artikeltje citeer ik de volgende passage:
‘Een van de gedupeerden: “We zien door de bomen het bos niet meer”.’
Van deze bijeenkomst wordt verslag gedaan in het Eindhovens Dagblad van 25 september
onder de kop ‘We worden alle kanten op geslingerd’. Bij het lezen van deze artikelen moet
ik denken aan John Grisham, die in een aantal romans zoals The king of torts treffend de
Amerikaanse rechtspraktijk beschrijft. Het lijkt erop dat wij in Nederland zoals zo vaak het
Amerikaanse voorbeeld volgen, waarmee ik niet wil zeggen dat ik dit in alle opzichten ook
een goed voorbeeld vind.
Easy Life is niet het eerste geval waarin één of meer advocatenkantoren of stichtingen klanten
van een financiële instelling via de media oproepen om gezamenlijk een actie tegen de
instelling te beginnen (in het hiervoor gemelde artikel wordt zelfs gesproken over ‘jagen op
de slachtoffers’). We kennen ook allemaal de kwestie rond de ‘woekerpolis’. Nu vind ik het
prima dat ons Nederlandse recht de mogelijkheid biedt om krachten te bundelen en een
collectieve actie in te stellen. Ik vraag me echter af of voldoende is gewaarborgd dat gedupeerden
een goed geïnformeerde keuze kunnen maken over met wie in zee te gaan. Gedupeerden
zijn kwetsbaar en verdienen naar mijn mening op dit punt dan ook bescherming.
Hoe zou je dit vorm kunnen geven? Ik denk daarbij aan de financiële consument, die wordt
beschermd doordat de wet aan financiële instellingen voorschrijft om hem voor het sluiten
van een overeenkomst van relevante informatie te voorzien. Is het een idee om aan hen die
hun diensten aanbieden aan de collectiviteit van gedupeerden, een soortgelijke transparantieverplichting
op te leggen? Dit zou bijvoorbeeld kunnen geschieden in de vorm van een
dienstverleningsdocument, waarin de aanbieder informatie verschaft over zichzelf, zijn ervaring
met soortgelijke procedures, de wijze waarop hij wordt beloond en het daarbij gehanteerde
uurtarief, de eventuele relatie tussen hem en een advocatenkantoor, de stappen die hij
gaat zetten, de verwachte kosten van het proces en een globale specificatie van deze kosten
(naast uurtarieven van advocaten, kosten van in te schakelen deskundigen enz.), de geschatte
kans van slagen in een eventuele procedure, de verwachte opbrengsten voor de gedupeerden,
enzovoorts. Een dergelijke transparantie voorkomt dat een gedupeerde nogmaals een beslissing
neemt waar hij later spijt van krijgt.
U heeft op dit moment geen toegang tot de volledige inhoud van dit product. U kunt alleen de inleiding en hoofdstukindeling lezen.
Wanneer u volledige toegang wenst tot alle informatie kunt u zich abonneren of inloggen als abonnee.
